38. La Catástrofe ya fue y los jóvenes no son peores que nosotros
 (Apunte contra el idealismo negativo) PEDRO GARCÍA OLIVO

Con una ligereza sospechosa, las personas adultas de las civilizaciones escriturarias venimos denigrando al nuevo “homo sistematicus”, que ya no necesita ni quiere leer tanto. No cree en el fundamentalismo de la lectura.

Pero las culturas del escribir y del leer alumbraron gentes capaces de Auschwitz, Vietnam, Hiroshima, los CIES, Guantánamo… La civilización del alfabeto y de la escuela desembocó en un inconmensurable horror histórico. Lo advirtió hace años E. Subirats en “Contra la Razón destructiva”.

Los seres telemáticos, cibernéticos, todavía no han dado señales de resolverse en tales masacres.

Nuestro pasado es inasumible, ya que pertenecemos a una forma cultural arraigada en el belicismo, en la colonialidad, en el etnocidio, en la sujeción patriarcal, en el eco-exterminismo. Si algo se modifica en ella, difícilmente puede ser para peor…

En vez de enjuiciar tanto a los jóvenes (cuyas vidas han sido, efectivamente, en gran medida digitalizadas), deberíamos ajustar cuentas con los mayores y la semilla de destrucción que dejaron en nosotros.

La Catástrofe ya fue: conviene recordarlo porque, siendo la Humanidad, no ya un Sujeto, sino “una mera suma de animales”, que decía Cioran, carece de memoria.

Nuestros hijos y nietos tendrán que esforzarse mucho si quieren superarnos en capacidad de engendrar horrores.

(Aforismos desde los no-lugares)

PRIMAVERA NOVOA

O PUNTO DO MEDIO Paulo Hortak

O PUNTO DO MEDIO

Libertad para ti, ya podrás volar de nuevo

Foi ao teu xeito
que procurabas a beleza orixinal
cando apostaches pola delincuencia.

Aínda lembro o teu riso mallado,
as lerias de paspán, os trompos
e os nervios de prófugo ao volante
daquela nosa rancheira 124.

Ti quixeches vivir
na ventura fermosa, sen pro forma.

Aínda sinto
o alborozo cómplice da fuga
e a túa ollada dura na traizón.

A delación forzaba a túa inocencia.

Ti procurabas lume
na amizade fraterna
e eles facían partido
botándoche os marróns.

Tomaches posesión
e aboliron o tempo para amar.

Golpes, bañeiras, cuartelillo.
Desde moi neno
no teu rostro unha proba
da súa mao covarde.

Mais nunca sacaron nada para si
pois xa chegaban tarde
nas razóns.

A túa voz
naceu lastrada
polo pranto.

Mataches o pai morto
e queimaron a túa pel
coas súas cadeas.

Roubaches liberdade
e foches condenado
ao caldeiro e á morte.

Aínda me ocupa, colega,
aquela nosa teima adolescente;
a vida nos rebordos
desde o punto do medio,
co mesmo afán de sempre
por zafar da violencia.

OS OBXECTOS POSUENME Vento Morteira


OS OBXECTOS POSUENME.
EU PERTENEZCOLLES, ALOMENOS POLO DE AGORA,
NESTA ETAPA DA SÚA EXTENSA EXISTENCIA
SE QUEDO MOI EN SILENCIO
PODO OUVIRLLES ZOAR NO SEU CRÍPTICO LINGOAXE
DE METAL, VIDRO E MADEIRA.
É UN RENXIDO I É UN CHIRRIDO QUE NON DESCIFRO.
DUBIDO QUE SE DIRIXAN A MÍN.
TAMEN SE ME PERDE O SIGNIFICADO
DAS VERBAS DAS PERSOAS.


POR VECES TODO É ESTRUMBIO E OUVEOS.
TIÑA QUE ESTAR FELIZ POR PRESENCIAR UNHA FOLGA XERAL INDEFINIDA
DE PRODUCCION E CONSUMO CONTRA O CAPITALISMO ,
COAS POLICIAS E OS SOLDADOS FACENDO PIQUETES.
MAIS AFONDO NUNHA DESAZON AMARGA
CUN SABOR NA GORXA TAL SE ENGULIRA TERRA.

O MORRER O DÍA VEXO REVOLOTEAR
COMO NUBES DE ESTRONIÑOS
AQUILES QUE PAGARON COA SÚA VIDA
A TOLEMIA DE TODA UNHA ESPECIE.

TODO É, MALDITA SEXA, EVOLUCIÓN, UN CÍRCULO E UN RONSEL.

Ourense, 25 marzal 2020

Blogo máis alá do que imaxinas!

Esta web utiliza cookies, como non! Podes ler o rollo sobre elas aquí:    Política de cookies
Privacidad