BAMBÁNS minux

Precintaron os bambáns
realmente facía falla?
os nenos e as nenas
na casa
con dor de cabeza
non vexo que se fale moito delxs
estarán xogando
coma case todos nós
xogando para non ter dor de cabeza
comería céspede
arrincaría pétalas
tiraríame polo barranco
ata mergullarme en pozas de melón
con pebidas
que sementar no mar.
Que falta de horizonte
onde vivo nunca houbo moito
mais sabías que detrás do cerco cotián
había saída se querías
fumo un pito na fiestra
e logo outro e logo outro máis
máis dun paquete ao día
mais cando ollo para as vistas
non digo mentira
que case sempre vexo policía
local, nacional, autonómica, veciñal
e ademais de protección civil
limpeza que limpa e limpa
día e noite polos mesmos sitios
polos que non pasa case ninguén.
Algúns cans con persoas
xuventude con macutos
xente peculiar
e vés xente nas fiestras
algunha obsesivamente
camiñando por pequenas terrazas
no interior de casa
óense coma nunca cisternas e auga
mexadas ás catro da mañá
e renxe esa porta de arriba
cando saen do seu andar confinado
as e os veciñxs por habitacións.
Fumo pouco dentro
mais cando o fago nótase un montón
ata mesmo mareo
e iso que ventilamos bastante.
Unha das nosas gatas coxea
por veces, outras non
mirámoslle a pata e
non lle atopamos nada.
A outra espértame mordendo
cando teño pesadelos
e a miña compañeira
tenta facer alquimia
en todos os currunchos
en todas as habitacións
en todos os soños
en todas as luces e as sombras.
Púxenme en contacto con xente
que sabe de todo que sabe de nada
pero a millor inspiración que atopei
foi que a resposta a todo isto
quizais está en todas as preguntas
que nos facemos.
Dóeme a cabeza a min tamén
durmín despois de almorzar
soñei esperto
vivín isto nos meus delirios do pasado
eu inventei algo semellante
que penso remataba ben.
As persianas están baixadas
prefiro que as suba ela
é domingo primavera
hai dengue, hai guerra
hai fronteiras, hai mortos
hai un misterio e un enigma
hai unha interconexión brutal
que non nos deixa respirar
cago no fogar de breogán!
Só queremos respirar
e conxugar as nosas emocións
en panos sucios intercambiables
de mocos de pavos irreais.

NUNCA MAN Claudio Rodríguez Fer

Fragmentos do meu poema ecoloxista “Nunca Man”, de A loita continúa, é improvisado e musicado no último disco a través da lectura-interpretación dos textos poéticos por Ad Hoc . A voz inicial da gravación adxunta é a do propio artista nudista de Land Art coñecido como Man, o alemán de Camelle, quen faleceu cando a marea negra destruíu o seu museo natural.

NUNCA MAN

A Manfred Gnadinger,
o alemán de Camelle,
morto durante a marea negra
que asolou Galicia en 2003.

 

Nunca Man, o alemán de Camelle,

sempre o puro ecoloxista sen familia e sen roupa,
sen arrimo e con algas, sen compaña e con algas,
sen destino e con algas, sen orixe e con algas,
sen amor e con algas, sen máis recoñecemento
que o do misterio do ceo sobre a arte da terra…

A marea humana limpará o museo
para sempre dos que o emporcaron,
para sempre dos que murmuraron,
para sempre dos que se burlaron,
para sempre dos que o humillaron,
para sempre dos que o golpearon,
para sempre dos que o mataron…

Nunca Man, o alemán de Camelle,
o Tolo da Vida na Costa da Morte,
sempre a súa Vida inoportuna,
nunca a súa oportuna Morte.

Blogo máis alá do que imaxinas!

Esta web utiliza cookies, como non! Podes ler o rollo sobre elas aquí:    Política de cookies
Privacidad