Arquivo da categoría: POESÍA

VIAJE A LA DIMENSIÓN INTERIOR DE LXS EXTERIORES Ieltxu Marcos

Sonríe el cielo.

Extremos que se tocan,
Erecciones mal aprovechadas,
Ilusiones que con la realidad chocan,
Cánticos sin idealizaciones.

El dorado amanecer
Mece
Al mamífero
Al pájaro
Y al pez
Y se fue.

Maravillas
Maravillosas
Me maravillan
Maravillosamente.

Ocultarse a plena vista.

Tu caminar es poesía.

INCONGRUENCIAS
Crecimiento económico vs reducir huella ecológica.

INEVITABLE
La muerte llegará.
Nos pillara.
Vestidos o desnudos.
Llegará.

¿Dónde estará la verdad absoluta?

El cielo interpreta colores preciosos.

La locura que cura.

Cada frase
Una galaxia.

Luna criolla
En el pasado
Del futuro

Desvíos enviados,
Que nunca llegaron.

Celebro mi cerebro.

Una flor atraviesa la garganta.

Invento maldito, bendito,
Tiempo que sobra que falta.
Que corre, en segundos,horas o días.

Sonriendo lágrimas
Llorando carcajadas.

La lucidez del delirio

Van quedando arañazos sedimentados en el fondo del corazón

CALLECITA DE LA DEPURADORA JM BOUZAS

CALLECITA DE LA DEPURADORA

Arrastraban sus pies cansinos
las poetisas, repletas de colgajos.
Reptante, su lengua
por el viscoso camino de baba
del homenaje municipal.

Era el pago de un valor harto concluso
a redimirse con olvido.

[ 11/ 10/ 2003]

§

[……..]

Remotos paisajes
de luz siempre cubiertos
como lo contemplado
por vez primera.

Cerca,
la realidad limitadora
impide el hecho puro,
acotar la esencial presencia de las cosas.

Amargo, mi corazón,
emerge débil entre lo no soñado
que izarme pueda todavía.

[16/ 03/ 04]

§

PRÓCER

El sumidero de la historia
engulle el esfuerzo de tres generaciones
con el concurso de un hombre solo.

[2/ 07/ 04]

§

O PUNTO DO MEDIO Paulo Hortak

O PUNTO DO MEDIO

Libertad para ti, ya podrás volar de nuevo

Foi ao teu xeito
que procurabas a beleza orixinal
cando apostaches pola delincuencia.

Aínda lembro o teu riso mallado,
as lerias de paspán, os trompos
e os nervios de prófugo ao volante
daquela nosa rancheira 124.

Ti quixeches vivir
na ventura fermosa, sen pro forma.

Aínda sinto
o alborozo cómplice da fuga
e a túa ollada dura na traizón.

A delación forzaba a túa inocencia.

Ti procurabas lume
na amizade fraterna
e eles facían partido
botándoche os marróns.

Tomaches posesión
e aboliron o tempo para amar.

Golpes, bañeiras, cuartelillo.
Desde moi neno
no teu rostro unha proba
da súa mao covarde.

Mais nunca sacaron nada para si
pois xa chegaban tarde
nas razóns.

A túa voz
naceu lastrada
polo pranto.

Mataches o pai morto
e queimaron a túa pel
coas súas cadeas.

Roubaches liberdade
e foches condenado
ao caldeiro e á morte.

Aínda me ocupa, colega,
aquela nosa teima adolescente;
a vida nos rebordos
desde o punto do medio,
co mesmo afán de sempre
por zafar da violencia.

OS OBXECTOS POSUENME Vento Morteira


OS OBXECTOS POSUENME.
EU PERTENEZCOLLES, ALOMENOS POLO DE AGORA,
NESTA ETAPA DA SÚA EXTENSA EXISTENCIA
SE QUEDO MOI EN SILENCIO
PODO OUVIRLLES ZOAR NO SEU CRÍPTICO LINGOAXE
DE METAL, VIDRO E MADEIRA.
É UN RENXIDO I É UN CHIRRIDO QUE NON DESCIFRO.
DUBIDO QUE SE DIRIXAN A MÍN.
TAMEN SE ME PERDE O SIGNIFICADO
DAS VERBAS DAS PERSOAS.


POR VECES TODO É ESTRUMBIO E OUVEOS.
TIÑA QUE ESTAR FELIZ POR PRESENCIAR UNHA FOLGA XERAL INDEFINIDA
DE PRODUCCION E CONSUMO CONTRA O CAPITALISMO ,
COAS POLICIAS E OS SOLDADOS FACENDO PIQUETES.
MAIS AFONDO NUNHA DESAZON AMARGA
CUN SABOR NA GORXA TAL SE ENGULIRA TERRA.

O MORRER O DÍA VEXO REVOLOTEAR
COMO NUBES DE ESTRONIÑOS
AQUILES QUE PAGARON COA SÚA VIDA
A TOLEMIA DE TODA UNHA ESPECIE.

TODO É, MALDITA SEXA, EVOLUCIÓN, UN CÍRCULO E UN RONSEL.

Ourense, 25 marzal 2020

BAMBÁNS minux

Precintaron os bambáns
realmente facía falla?
os nenos e as nenas
na casa
con dor de cabeza
non vexo que se fale moito delxs
estarán xogando
coma case todos nós
xogando para non ter dor de cabeza
comería céspede
arrincaría pétalas
tiraríame polo barranco
ata mergullarme en pozas de melón
con pebidas
que sementar no mar.
Que falta de horizonte
onde vivo nunca houbo moito
mais sabías que detrás do cerco cotián
había saída se querías
fumo un pito na fiestra
e logo outro e logo outro máis
máis dun paquete ao día
mais cando ollo para as vistas
non digo mentira
que case sempre vexo policía
local, nacional, autonómica, veciñal
e ademais de protección civil
limpeza que limpa e limpa
día e noite polos mesmos sitios
polos que non pasa case ninguén.
Algúns cans con persoas
xuventude con macutos
xente peculiar
e vés xente nas fiestras
algunha obsesivamente
camiñando por pequenas terrazas
no interior de casa
óense coma nunca cisternas e auga
mexadas ás catro da mañá
e renxe esa porta de arriba
cando saen do seu andar confinado
as e os veciñxs por habitacións.
Fumo pouco dentro
mais cando o fago nótase un montón
ata mesmo mareo
e iso que ventilamos bastante.
Unha das nosas gatas coxea
por veces, outras non
mirámoslle a pata e
non lle atopamos nada.
A outra espértame mordendo
cando teño pesadelos
e a miña compañeira
tenta facer alquimia
en todos os currunchos
en todas as habitacións
en todos os soños
en todas as luces e as sombras.
Púxenme en contacto con xente
que sabe de todo que sabe de nada
pero a millor inspiración que atopei
foi que a resposta a todo isto
quizais está en todas as preguntas
que nos facemos.
Dóeme a cabeza a min tamén
durmín despois de almorzar
soñei esperto
vivín isto nos meus delirios do pasado
eu inventei algo semellante
que penso remataba ben.
As persianas están baixadas
prefiro que as suba ela
é domingo primavera
hai dengue, hai guerra
hai fronteiras, hai mortos
hai un misterio e un enigma
hai unha interconexión brutal
que non nos deixa respirar
cago no fogar de breogán!
Só queremos respirar
e conxugar as nosas emocións
en panos sucios intercambiables
de mocos de pavos irreais.