“E seguramente tampouco por casualidade só Borges dende a miña mocidade e Valente na miña madurez ocuparon tanto o meu tempo lector como Verne, pois ninguén como cada un destes tres ecuménicos autores me permitiu vivir tan extensa e intensamente a diversa universalidade a través da fabulosa aventura da viaxe intercultural e do coñecemento xeoliterario na procura da utopía libertaria.”
Arquivos da etiqueta: Claudio Rodríguez Fer
TRES VISIÓNS DE CORPOÉTICA INFINITA Claudio Rodríguez Fer
(Poemas visuais por un abecedario vital)
NUNCA MAN Claudio Rodríguez Fer
Fragmentos do meu poema ecoloxista “Nunca Man”, de A loita continúa, é improvisado e musicado no último disco a través da lectura-interpretación dos textos poéticos por Ad Hoc . A voz inicial da gravación adxunta é a do propio artista nudista de Land Art coñecido como Man, o alemán de Camelle, quen faleceu cando a marea negra destruíu o seu museo natural.
NUNCA MAN
A Manfred Gnadinger,
o alemán de Camelle,
morto durante a marea negra
que asolou Galicia en 2003.
Nunca Man, o alemán de Camelle,
sempre o puro ecoloxista sen familia e sen roupa,
sen arrimo e con algas, sen compaña e con algas,
sen destino e con algas, sen orixe e con algas,
sen amor e con algas, sen máis recoñecemento
que o do misterio do ceo sobre a arte da terra…
A marea humana limpará o museo
para sempre dos que o emporcaron,
para sempre dos que murmuraron,
para sempre dos que se burlaron,
para sempre dos que o humillaron,
para sempre dos que o golpearon,
para sempre dos que o mataron…
Nunca Man, o alemán de Camelle,
o Tolo da Vida na Costa da Morte,
sempre a súa Vida inoportuna,
nunca a súa oportuna Morte.
“SONETOS SOMNÁMBULOS” DE CLAUDIO RODRÍGUEZ FER Manuel Fernández Rodríguez
PAI MEU (AMÉN, CAMARADA) Claudio Rodríguez Fer
Videopoema PAI MEU (AMÉN, CAMARADA), de Claudio Rodríguez Fer (París, 2018)
TRES SONETOS VISUAIS Claudio Rodríguez Fer
Soneto carcerario
(a Cristina Fiaño no Vello Cárcere de Lugo)
Soneto xerminal
(con trazos de Carmen Blanco)
Soneto das arañas
(con trazos de Manuela Aira)
CATRO CINEGRAMAS CONCEPTUAIS Claudio Rodríguez Fer
(Deriva libertaria anticolonial)
ANTROPOLOXÍA DOCUMENTAL
O norteamericano Robert J. Flaherty iniciou o cine documental, mediante a convivencia por inmersión, retratando ao pobo inuit en Nanook of the North (1922) e ao samoano en Moana (1926); máis tarde colaborou con F. W. Murnau na conflitiva produción de Tabu (1931), docuficción rodada na Polinesia.
ALPHAVILLE OMEGA
Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution (1965), de Jean-Luc Godard, é un thriller de ciencia ficción cheo de conexións literarias (La Fontaine, Baudelaire, Orwell, Eluard, Céline, Borges), intertextualidades cinematográficas (Cocteau, Lang, Murnau, Marker) e referencias filosóficas ou científicas (Pascal, Nietzsche, Bergson, Einstein).
INVASIÓN REXISTRADA
Invasión (1969), do arxentino Hugo Santiago Muchnick, quen contou no guión con Jorge Luis Borges e Adolfo Bioy Casares, converte Bos Aires en Aquilea, unha cidade ocupada dun xeito misteriosamente inexorable malia a resistencia kafkiana dun pequeno sector de activistas.
QUEIMADA LIBRE
O cine político do italiano Gillo Pontecorvo centrouse a miúdo nas loitas anticoloniais, como ocorre en Queimada (1969), rebelión dunha illa caribeña contra o imperialismo portugués teledirixida polo neocolonialismo británico.
LUÍS PIMENTEL Claudio Rodríguez Fer
Videopoema manuscrito “Luís Pimentel” (1990)
Lémbraste, amigo Luís, de Lugo libre
antes do espanto sobre a lama?
Entraba a mañá pola túa praza
e a lúa abandonaba os bancos da alameda.
Dende a fiestra acristalada
vías levitar a túa cidade
no espello que levaban os obreiros.
Baixabas con coidado
por non crebar as sabas da néboa
e lentamente só ti paseabas.
(Lonxe os arrabaldes achegábanse).
A música do palco
poñía luvas brancas ás bandeiras.
Despois viña o solpor:
a hora en que a cidade era paisaxe.
Pola rúa subían as casas en muletas
e as murallas durmían redondas e brandas.
Ti dicías: “Solpores da miña vila,
longos, case eternos.
(Os anos pasan rápidos;
os días, lentos)”.
E Lugo abandonábase á noite
velado polo seu poeta de garda.
Pero unha noite lenta de solpores
desamparaches de versos tanta calma.
E ti que crías que nun pobo pequeno
non había asasinos
comprendiches que a cidade morrera.
Con ninguén podías trocar o teu sorriso
e todos os rostros resultaban forasteiros.
Para ti xamais volverían ser ledas
as bandeiras que sangran anilina.
Os arrabaldes abatidos a balazos
queimaban os últimos farrapos
e os sucos abríanse aos cadáveres
que enchían de metralla as vísceras da terra.
E cada verso que escribías
resultaba ser un suco de bágoas
que se convertía en cuneta.
Lémbraste amigo Luís de Lugo en loito
baixo a sombra fugacísima das balas?
Poeta en nicho
cruzaches aínda a ponte do terror
e houbo máis palabras para os teus versos.
(Ti sabías que a cidade morrera).
Seguramente un día
saudaches os meus pais
no parque ou na alameda
e dixéchesme algo
porque eu xa cumprira un ano
e mantiña implacable a ledicia.
Pero ti sabías como ninguén
que os nenos tamén morren
que existen nenos solitarios e tristes
estraños nenos
que coñecen a morte.
Prematuramente desvelado
eu nunca esquecín a túa canción
para que un neno non durma.
(Nos arrabaldes xa non quedaban nenos).
Lémbraste amigo Luís de tanta sombra
sen luces pola brétema de Lugo?
Composición de *Lugo blues* (1987)
