Arquivos da etiqueta: Paulo Hortak

O PUNTO DO MEDIO Paulo Hortak

O PUNTO DO MEDIO

Libertad para ti, ya podrás volar de nuevo

Foi ao teu xeito
que procurabas a beleza orixinal
cando apostaches pola delincuencia.

Aínda lembro o teu riso mallado,
as lerias de paspán, os trompos
e os nervios de prófugo ao volante
daquela nosa rancheira 124.

Ti quixeches vivir
na ventura fermosa, sen pro forma.

Aínda sinto
o alborozo cómplice da fuga
e a túa ollada dura na traizón.

A delación forzaba a túa inocencia.

Ti procurabas lume
na amizade fraterna
e eles facían partido
botándoche os marróns.

Tomaches posesión
e aboliron o tempo para amar.

Golpes, bañeiras, cuartelillo.
Desde moi neno
no teu rostro unha proba
da súa mao covarde.

Mais nunca sacaron nada para si
pois xa chegaban tarde
nas razóns.

A túa voz
naceu lastrada
polo pranto.

Mataches o pai morto
e queimaron a túa pel
coas súas cadeas.

Roubaches liberdade
e foches condenado
ao caldeiro e á morte.

Aínda me ocupa, colega,
aquela nosa teima adolescente;
a vida nos rebordos
desde o punto do medio,
co mesmo afán de sempre
por zafar da violencia.

MILANO BORDERLINE Paulo Hortak

Fontana

A un paso de Pinelli
saúda Chico Mendes.
Con fío de Bramante,
o cristo home é preso
a unha columna.

A entre-guerra de sempre:
na cola dos caixeiros
apóstanse patrullas militares.
Sobrio, della Francesca
rende as súas armas,
prostra os verdugos todos.

Ao pé dunha das tendas
máis careiras do mundo
un esmoleiro vello
exhibe un cartaciño:
“Non sono comunista”.
Madía leva!
Por esta pasarela
ninguén pide a papela
ás señoras de Arabia.

Milleiros de razóns…
Cinema Caravaggio.
O de Urbino
desposando á María.
Sacrificios rituais
e bispos dacabalo.
“Gesù sta arrivando!”
-non atopa consolo
a policía armada-.

Unha funda de luxo para o skate.
O de Volpedo pódese ver de balde.

Á fin, arte cinética,
ambientes estroboscópicos
para menores acompañados.
Un panóptico de escaleiras mecánicas
con serias advertencias
e dosificadores para a hixiene patria.

De certo,
a indignidade
está acampada en nós
hai moito tempo.

Maio de 2011

BREVE APUNTAMENTO CONTRA O TEATRO DO DESTINO Paulo Hortak

“Non é que os oráculos calaran: os homes deixaran de escoitalos”.
Lichtenberg (1742-1799)

Dous non rifan se un non quer. Isto sábeo moi ben o poderoso, mais é divisa común dos que son, día tras día, asoballados pola súa condición servil. Que é o destino senón o miolo culpábel dun perecer rastreiro?

Precisamos o choio, a pugna, a traxedia episódica que significa, literalmente, o- sacrificio-ritual-do-cabrón. Mentres, natureza e vida, palcos e destinatarios estáticos do noso papanatismo, levan unha malleira.

A pregunta do fantoche: de que lle serve a alguén reflexionar sobre a impostura radical do seu tempo?

Non hai máis xuízo ao fin que aquel que xorde da liturxia e da perpetuación da inxustiza. Apertando a loita, ese outro sino, tratarás de evadir sen suceso a sobreactuación e o patetismo da interpretación. Apenas a restauración revolucionaria da anarquía orixinal cuestionará por algún tempo o ordeamento e as súas tremoias. A sociedade interpreta a súa farsa no espazo ficcional da crenza, mais require o atrezzo mineral das túas bágoas. O actor do destino precisa de ti, o seu público.

Pese ao suxeito teatral e á metafísica causal que o suxeita, nace o actante libre para identificar no seu propio corpo a natureza orgánica do conflito e tomar consciencia das súas propias accións. O clan-destino elude o espectáculo. O sen-destino exerce a vontade para identificarse no cariño do posíbel, para ocultar e ampliar os límites da súa existencia.

Erguer a vontade sobre a dupla vida onde nos desbota a civilización do diñeiro é facermos un propósito, odiar e amar sen finximento e desatender a imposición normativa dun xogo que se denuncia como adestramento.

Fronte ao fado-masoquismo relixioso cabe esquencer todas as habilidades e itinerarios do escravo. Fronte á desgraciada miraxe burguesa, apenas cabe o consolo de que é posíbel outro mundo sen nós?

[Último acto]

Primeiros auxilios: amor e risos mentres despedimos ao médico.

Outubro de 2011