Por espazo de vinte e dúas horas percorrín de novo as rúas e prazas a medias recoñecidas.

De alí marchara con sete anos e só volvera unha vez na mocidade e outra vez quince anos atrás con ocasión dun enterro.

Poucos lugares lograron conmoverme o máis mínimo; só a escola onde estudei, exactamente igual que fai corenta anos, conseguiu evocarme recordos de xiz, leite americano e mañás xeadas de inverno cheirando, ao pasar polo próximo mercado, a queixo , carne e verduras.

Xa non quedaba gran cousa daquela cidade idealizada da nenez. O centro histórico, como adoita suceder nestes tempos, converteuse nun escaparate para turistas, un gran museo baleiro de vida propia. Os chigres, as ferraxerías e as tendas de ultramarinos deixaran paso a bares de deseño, tendas de delicadezas , hoteis de luxo e despachos profesionais. Só permanecían algunhas antigas librerías.   O resto da cidade achábase partido polas arterias de incomunicación, barrios dispersos e sen conexión entre eles como illotes de cemento. Da familia só quedaban enfermidades e ausencias por morte.

De regreso á miña casa constataba entristecido que nunca máis habería unha revolución en Asturias.

Xa non sentía un vínculo especial coa cidade que deixaba atrás como tampouco sentía ningún afecto   pola miña cidade de acollida. No me sentía xungido ao pobo do meu pai onde deixara suor e sangue. Tampouco me sentía parte nen da terra nen do pobo onde vivía; nen sequera da miña propia terra esta que traballaba desde facía once anos, na miña propia casa, e que entre os dedos das mans, se me escurría allea. As verbas “pertenza” e “posesión” “raigame”, non tiña senso, eran pura invención.

Miraba á miña muller deitada na cama, miraba as nubes e as copas das árbores, xa de noite, dende o balcón e pensaba que todo era un desperdicio de vida.