Arquivos da etiqueta: Vento Morteira

OS OBXECTOS POSUENME Vento Morteira


OS OBXECTOS POSUENME.
EU PERTENEZCOLLES, ALOMENOS POLO DE AGORA,
NESTA ETAPA DA SÚA EXTENSA EXISTENCIA
SE QUEDO MOI EN SILENCIO
PODO OUVIRLLES ZOAR NO SEU CRÍPTICO LINGOAXE
DE METAL, VIDRO E MADEIRA.
É UN RENXIDO I É UN CHIRRIDO QUE NON DESCIFRO.
DUBIDO QUE SE DIRIXAN A MÍN.
TAMEN SE ME PERDE O SIGNIFICADO
DAS VERBAS DAS PERSOAS.


POR VECES TODO É ESTRUMBIO E OUVEOS.
TIÑA QUE ESTAR FELIZ POR PRESENCIAR UNHA FOLGA XERAL INDEFINIDA
DE PRODUCCION E CONSUMO CONTRA O CAPITALISMO ,
COAS POLICIAS E OS SOLDADOS FACENDO PIQUETES.
MAIS AFONDO NUNHA DESAZON AMARGA
CUN SABOR NA GORXA TAL SE ENGULIRA TERRA.

O MORRER O DÍA VEXO REVOLOTEAR
COMO NUBES DE ESTRONIÑOS
AQUILES QUE PAGARON COA SÚA VIDA
A TOLEMIA DE TODA UNHA ESPECIE.

TODO É, MALDITA SEXA, EVOLUCIÓN, UN CÍRCULO E UN RONSEL.

Ourense, 25 marzal 2020

FACEBOOK EXISTENCIAL Vento Morteira

Gústame emborracharme polas mañás, pasar as tardes con resaca e estar sobrio pola noite.

Gústame o cheiro da palla húmida, e do estiércol de vaca, gústame ver voar e ver danzar entre as ramas aos paxaros, gústame ver amencer e o aroma do vapor da muller tras facer o amor.

Gústame ver correr os ríos e as nubes, todas as nubes.

Gústanme as casas humildes, os alpendres, as cuadras e os muros de pedra.

Gústame o pan, as patacas, o aceite, as agullas en lata , os froitos secos e a froita.

Gústanme as tres estrelas do cinto de Orión.

Gústanme os labregos que falan pouco, aman a terra e non minten. Gústanme as mulleres que non enganan.

Gústanme os oficios vellos de cesteiros, alfareiros, latoeiros; e os nenos cando cospen.

Gústanme os mapas e as fotos estelares. Gústanme os rifs de guitarra, os acoples e a distorsión; gústame o son do roncón da gaita.

Gústame andar descalzo e beber da billa. Gústanme as visitas inesperadas e a alegría desorganizada.

E pouco máis…

E non me gusta todo o demais.

NÉBOA Vento Morteira

Ainda non se esvaecera a néboa que orbitaba en torno dos farois da cidade e tamén, a que eu tiña ancorada nas cuncas dos ollos, cando me abordou unha rapaza voluntariosa e falandeira pra seren as primeiras horas da mañá; viña facendo enquisas encol da situación económica, social e política do país.

Sen ganas de entrar a traballar, convideina a un café namentras enchía os cuadriños da enquisa coas miñas respostas moderadas, hipócritas por educación ou solidariedade cun traballador. Como reflectir o rexeitamento na súa totalidade as bases do sistema naquelas ringleiras, cadriños, óvalos e parénteses que compuñan aquel documento; “la espuma, la fétida espuma, pone a borbotones, sobre la superficie, todas las impurezas de una sociedad moribunda”, decía Ricardo Mella fai un século e a mín, naquela hora, me retumbaba nos miolos.

Tería que lle decir que me importaba unha merda Podemos, Mas, o bipartidismo, a cuestión territorial a percepción económica dos españois, as medidas parlamentarias anticorrupción e todo o demáis; que só anhelaba ver saltar as institucions polos aires e a tódolos persoaxes sudando no rego, de maña a noite, pra poder xantar. E por fin chegar a ver as persoas libres, a terra coidade e os animais respetados. Mais, que agardar nestes intres, tralo triunfo e a consumación dun golpe de estado a ralentí a nivel global, nas que unhas mil xuntas de accionistas, un centenar de axencias estatais de información i espionaxe apoiadas por exercitos e a coa tecnoloxia ao seu servicio declararón a suspensión dos dereitos universales do home aprobados pola ONU.

Deixoume o odio e a raiba, como escapan as forzas ao ir vello e, ainda sen rancor nen animadversión, durmo maxinando un mundo superado polas catástrofes naturais, coas ciudades costerias inundadas polo mar, polo estoupido de un ou varios volcans, o desprazamento das placas continentais, o impacto dun obxeto do firmamento ou a extension dunha epidemia. Estou enfermo? Donde está a empatía? Donde foi a solidariedade?. Mais non debo ser o único, i é así, que me explico o éxito de series, filmes e documentais sobre istes temas apocalípticos, zombies e distopias varias: unha de dúas; o é unha manobra de distracción que anule a voluntad dunha maioría que se erga en rebelión ou é a constatación de que na consciencia colectiva aniña a convicción de que esta civilización esta chegando ao seu fin ainda que sexa por motivos externos, e que, sobre as cinzas, outra forma de vivir é posible.

VOLVÍN Á CIDADE ONDE NACERA Vento Morteira

Por espazo de vinte e dúas horas percorrín de novo as rúas e prazas a medias recoñecidas.

De alí marchara con sete anos e só volvera unha vez na mocidade e outra vez quince anos atrás con ocasión dun enterro.

Poucos lugares lograron conmoverme o máis mínimo; só a escola onde estudei, exactamente igual que fai corenta anos, conseguiu evocarme recordos de xiz, leite americano e mañás xeadas de inverno cheirando, ao pasar polo próximo mercado, a queixo , carne e verduras.

Xa non quedaba gran cousa daquela cidade idealizada da nenez. O centro histórico, como adoita suceder nestes tempos, converteuse nun escaparate para turistas, un gran museo baleiro de vida propia. Os chigres, as ferraxerías e as tendas de ultramarinos deixaran paso a bares de deseño, tendas de delicadezas , hoteis de luxo e despachos profesionais. Só permanecían algunhas antigas librerías.   O resto da cidade achábase partido polas arterias de incomunicación, barrios dispersos e sen conexión entre eles como illotes de cemento. Da familia só quedaban enfermidades e ausencias por morte.

De regreso á miña casa constataba entristecido que nunca máis habería unha revolución en Asturias.

Xa non sentía un vínculo especial coa cidade que deixaba atrás como tampouco sentía ningún afecto   pola miña cidade de acollida. No me sentía xungido ao pobo do meu pai onde deixara suor e sangue. Tampouco me sentía parte nen da terra nen do pobo onde vivía; nen sequera da miña propia terra esta que traballaba desde facía once anos, na miña propia casa, e que entre os dedos das mans, se me escurría allea. As verbas “pertenza” e “posesión” “raigame”, non tiña senso, eran pura invención.

Miraba á miña muller deitada na cama, miraba as nubes e as copas das árbores, xa de noite, dende o balcón e pensaba que todo era un desperdicio de vida.